Monet – Jednym Okiem Śniąc
Realizm jak ze snu. Odbicie rzeczywistości w zamglonym zwierciadle. Chwytanie chwili ulotnej. To jego słynna twórczość, choć z początku zaczynał jako… karykaturzysta. Już samo jego imię mówi, że ten człowiek wiele osiągnie. Claude Oscar Monet.
Claude Monet, portret
Urodził się w 1840 roku w Paryżu. W wczesnym dzieciństwie wraz z rodziną przeniósł się z Paryża do Hawru. Jego ojciec chciał by młody Monet przejął rodzinny interes i zajął się w przyszłości sklepem, lecz przyszły artysta zbuntował się i jasno oświadczył, że chce zostać malarzem. W szkole zamiast się uczyć, zapełniał kartki zeszytów karykaturami. Często chodził na wagary by szkicować naturę. Jego karykatury zostały wystawiane w witrynie sklepu Graviera. Dorobił się nawet niezłej sumy, sprzedając je. Eugene Bodin był jego pierwszym nauczycielem, pokazując mu malarstwo plenerowe. Wkrótce Monet wrócił do Paryża gdzie poszedł do Academie Suisse.
W 1861 roku został wcielony do wojska i zesłany do Maroka. Pobyt artysty tam przysłużył mu się, gdyż tamtejsze widoki natchnęły go na malowanie w duchu impresjonizmu. Rok później po zwolnieniu ze służby wyjechał do Barbizon wraz z kilkoma znajomymi malarzami, gdzie działała grupa artystów pejzażystów. Z jednym z nich – Renoirem połączyła Moneta przyjaźń na całe życie. Łączyło ich zainteresowanie tym samym nurtem malarskim – impresjonizmem. Styl ten polega na uchwyceniu ulotnych chwil na płótnie, złapanie i oddanie istoty zmysłowych, ulotnych momentów na obrazie.
,,Pole maków”
W 1867 roku urodził mu się syn Jean. Jednak Monet nie mógł się w pełni tym ucieszyć, bo na tym etapie życia miał niemałe problemy majątkowe, które przyczyniły się nawet do jego próby samobójczej. W 1970 roku poślubił Camille Doncieux i wyjechał do Londynu zostawiając rodzinę pod opieką swojego dawnego malarskiego mistrza. Tam zainteresował się dziełami Williama Turnera. To właśnie tam Monet miał swoją pierwszą indywidualną wystawę w 1883 roku.
W 1872 roku, znacznie poprawił się stan zdrowia artysty. Wrócił do tworzenia i zakupił łódkę na której malował. Szczególnie fascynowała go woda. Często portretował też żonę i syna.
W 1872 roku powstało dzieło ,,Impresja. Wschód Słońca” i to ono nadało początek impresjonizmowi. Na obrazie widać szarość poranka, chwilę tuż przed pełnym wschodem słońca i rozświetleniem świata płomiennymi barwami.
,,Impresja. Wschód Słońca”
Na początku impresjonizm był oceniany negatywnie. Monet sprzedawał niewiele obrazów, a jego stan zdrowia znów uległ pogorszeniu. W 1875 zorganizowano wystawę, która zakończyła się antyimpresjonistycznym wystąpieniem gdzie musiała aż interweniować policja. Nadomiar złego cztery lata później zmarła żona artysty. Zdrowia nie przywróciły jej nawet jego wszystkie wydane pieniądze.
Przeniósł się do Givenry, gdzie chciał odizolować się od ludzi. Wyszło mu to na dobre, gdyż odzyskał siły i dobre samopoczucie. Zmieniało się też nastawienie krytyków do odbioru impresjonizmu, więc jego obrazy powoli zaczęły się w końcu sprzedawać.
W 1891 roku zmarł kolekcjoner, który kupował wiele dzieł Moneta. Artysta niedługo potem poślubił wdowę po nim Alice, z którą wcześniej już coś prawdopodobnie go łączyło. Wtedy właśnie zaczął się dobry okres w jego życiu. Osiągał też coraz większe sukcesy. Zaczął eksperymentować z kolorami, tworząc serie obrazów przedstawiających ten sam krajobraz o różnych porach roku, za dnia i w nocy o różnym oświetleniu.
,,Katedra w Rouen”
,,Katedra w Rouen”
Zakupił dom z dużą działką, gdzie mógł stworzyć swój ogród a tym samym wymarzone miejsce do pracy i szukania inspiracji. Zyskał także zezwolenie na zmienienie biegu rzeki Ru (mógł zwiększyć pojemność stawu na swojej posesji, gdzie hodował nenufary – lilie wodne, zajmujące ważne miejsce w jego twórczości).
,,Nenufary”
,,Nenufary”
W 1911 roku zmarła Alice, a trzy lata później Jean. Monetowi pogorszył się stan zdrowia, nie przestawał mimo to malować i wyjeżdżać do Londynu i Wenecji. Szczególne problemy miał ze wzrokiem, które nasiliły się w 1918 roku. W końcu poddał się operacji, po której był zmuszony do noszenia okularów by dalej tworzyć.
Malarstwo Moneta zaczęło przypominać abstrakcje złożone z faerii barw i kolorowych plam na płótnie. Skupiał się na świetle i uzyskiwanym przez niego kolorze. Jego ostatnim dziełem był obraz z cyklu ,,Nenufary”. Niestety stwierdzono u niego nowotwór lewego oka. Artysta zmarł w 1926 roku.
W Polsce znajduje się jego dzieło ,,Plaża w Pourville” w Muzeum Narodowym w Poznaniu.(strona muzeum)
,,Plaża w Pourville”
-------------------------------------------------------------------------------------
źródło inf. wikipedia, tumblr
Picasso – Mały-Wielki Chaos
Uczył się zasad tylko po to by je jak najlepiej łamać. Podobnie mówił artysta jazzowy Charlie Parker: „Opanuj swój instrument, opanuj muzykę, a później zapomnij całe to gówno i po prostu graj”. Kilka lat zajęła mu nauka by malować jak Rafael Santi, ale całe życie by malować jak ,,dziecko”. Jedyny w swoim rodzaju. Jego prace albo się kocha, albo się ich nienawidzi. Pablo Picasso.
Picasso, portret
A właściwie.. (każdy chyba wie jak wyglądają hiszpańskie nazwiska) Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Ruiz y Picasso. Urodził się w 1881 roku w Maladze. Talent malarski młodego Picasso został odkryty przez jego ojca. Można powiedzieć, że był stworzony by malować. Kształcił się najpierw w Hiszpanii, potem w Paryżu pod okiem mistrzów. Zawsze jednak mówił, że to co umie jest niewystarczające. Chciał sięgać wyżej, być ciągle lepszym. Mieć swój własny styl malarstwa który zadziwi wszystkich i sprawi, że wyciśnie z człowieka najskrajniejsze emocje od lęku, przez zdziwienie, po euforię.
Picasso, autoportrety na przestrzeni lat (15l, 25l, 89l)
W latach 1901-04 (okres błękitny) tworzył obrazy przedstawiające życie ludzi biednych. Dzieła te były w tematyce melancholijnej. Po tym rozpoczął się okres różowy w którym Picasso przedstawiał sceny z życia cyrkowców.
,,Poor at the seaside”, okres błękitny
,,Siedzący Harlequin”, okres różowy
W końcu pod pieczą mistrza Paula Cezanne’a odszedł od realistycznych form i rozpoczął eksperymenty z geometryzacją i uproszczonymi kształtami. Inspiracją była dla niego sztuka iberyjska i afrykańska. Dało to początek nowemu nurtowi w malarstwie – kubizmowi. Manifestem tego stylu jest utwór ,,Parada” do której scenografię zaprojektował Picasso. Wystawiony w 1917 roku przez ,,Balety Rosyjskie”.
Kubizm (z łac. cubus – kostka) charakteryzuje się bryłowatymi geometrycznymi kształtami i uproszczonymi bryłami, co doskonale widać w późniejszych pracach artysty. Picasso odszedł kompletnie od ogólnie przyjętych kanonów tworzenia sztuki i malarstwa, perspektywy i przestrzeni niezmiennych od czasów renesansu. Zrewolucjonizował sztukę tak jak chciał, wprowadzając coś zupełnie nowego i innego. Wręcz szokującego.
„Maluję umyślnie krzywe nosy, gdyż chcę zmusić ludzi, by spojrzeli wreszcie na ten nos, chcę ich zmusić, by przestali akceptować tylko obrazy harmonijne i piękne kolory”
„Maluję rzeczy nie tak jak je widzę, ale jak o nich myślę”
„Nie ma czegoś takiego jak sztuka abstrakcyjna. Zawsze trzeba od czegoś zacząć. Później można usunąć wszystkie ślady po realizmie”
,,Once Picasso was asked what his paintings meant. He said ,,Do you ever know what the birds are singing? You don’t. But you listen to them anyway.” So, sometimes with art, it is important just to look” – Marina Abramović
Podczas wojny domowej w Hiszpanii opowiedział się za stroną republikańską i jakiś czas później na ich zlecenie namalował obraz Guernica. Było to jego największe i najbardziej rozpoznawalne dzieło. Wystawiono je w Pawilonie Hiszpanii na wystawie światowej w Paryżu.
,,Guernica”
W 1948 roku odwiedził Polskę gdzie wziął udział w Światowym Kongresie Intelektualistów w Obronie Pokoju we Wrocławiu. Zawitał też do Warszawy i do znajdującego się tam Muzeum Narodowego, któremu podarował swoją kolekcję ceramiki, rysunków i barwnych druków. Narysował wtedy rysunek polskiej syrenki.
W 1950 roku otrzymał Międzynarodową Leninowską Nagrodę Pokoju (zwaną także Stalinowską).
Jego twórczość powojenna jest bardzo bogata i różnorodna. Nie da się jej jednoznacznie sklasyfikować. Pablo ma ogromny wpływ na artystów sztuki współczesnej.
Picasso jak każdy artysta lubił ,,przebierać” w kobietach oraz je malować. W jego otoczeniu kręciło się dużo wielbicielek jego osoby, które traktował naprawdę różnie. Związał się z Olgą Koklową, tancerką, z którą miał syna Paula. Później z Marią Teresą Walter urodziła mu się córka Maya, a ze związku z Francoise Gilot syn Claude i córka Palome. Mimo że kobiety stanowiły dla niego ważną inspirację do tworzenia, najważniejsza była dla niego sztuka, a nie życie rodzinne.
Picasso i Jacqueline Roque
Ciekawostką jest, że Picasso miał zaledwie 163 cm wzrostu. Pokazuje to, że wzrost ani tym bardziej wygląd nie świadczy o geniuszu człowieka.
Kolejną ciekawostką jest, że National Geographic zainteresowało się osobą Picassa i producenci stworzyli cały sezon serialu ,,Geniusz” właśnie o nim. Opowiada historię artysty od najmłodszych lat. Uwzględnia każde szczegóły i splata wszystko w interesującą historię. Ukazuje też etapy tworzenia Guernicy. Można się dowiedzieć co inspirowało, denerwowało i dawało szczęście rewolucyjnemu artyście. (inf o serialu)
Picasso w swojej pracowni
—————————————————————————
CYTATY PICASSA:
,,Inspiration exist, but it has to find you working”
,,The urge to destroy is also a creative urge”
,,Art is the lie that enables us to realize the truth”
,,Who sees the human face correctly: the photographer, the mirror or the painter?”
,,Art washes away from the soul the dust of everyday life”
,,The meaning of life is to find your gift. The purpose of life is to give it away”
,,Everything you can imagine is real”
,,Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once he grows up”
——————————————————————————————————————————————————
źr. inf. wikipedia, tumblr
Klimt – Opływające W Złoto Pocałunki
Bał się miłości, lecz fascynował się kobietami i co ważniejsze uwielbiał je malować i (dosłownie!) obsypywać złotem. Niczym international playboy nie mógł odpędzić się od grona swoich fanek. Ponadto zrewolucjonizował sztukę, nadając imię nowej epoce – modernizmowi. Oto Gustav Klimt!
Klimt urodził się w 1862 roku w Austrii. Był drugim z siedmiorga dzieci. Rodzina jego była dość uboga, ale wszyscy mieli talent artystyczny we krwi. Ojciec sprawdzał się jako złotnik-grawer, dwaj bracia trudzili się w malarstwie historycznym oraz dekoracyjnym i cyzelatorstwie (obróbce artystycznej metalowych elementów), zaś sam Gustaw ukończył wiedeńską Szkołę Sztuk Stosowanych.
Na początku podejmował się różnych prac dekoratorskich np malował freski w budynkach miejskich.
Gustaw Klimt
W 1888 zdobył Złoty Order Zasługi. Cesarz Franciszek Józef w ten sposób odznaczył szczególnie i wynagrodził go za pracę w Burgtheater w Wiedniu. Niedługo potem Klimt może się pochwalić kolejnym sukcesem – nadano mu honorowe członkostwo Uniwersytetu w Monachium i Uniwersytetu w Wiedniu.
W 1892 roku Klimt stracił ojca i brata, co wywarło wielki wpływ na jego twórczość – jego prace stały się bardziej osobiste. Niedługo potem poznał Emilii Floge, która stała mu się towarzyszką życia. Jednakże jak już zostało wspomniane wyżej, Klimt miał skłonności do wszechstronności i wybredności jeśli chodzi o związki, nie był stały w uczuciach. Można by było raczej powiedzieć, że chciał spróbować jak najwięcej i jak najróżnorodniej tylko się dało. Podobno nie był obdarzony zniewalającą urodą, ale miał 14 kochanek, które zwykle były jego modelkami.
W 1897 roku Klimt stał się prekursorem nowych przemian artystycznych. Odrzucił kanony akademickie i wraz z innymi artystami założył Stowarzyszenie Artystów Austriackich – Secesję. Organizowano z jej pomocą wystawy gdzie mogli zabłysnąć młodzi niekonwencjonalni artyści. Z tym ruchem był związany do 1905 roku.
Klimt lubił proste życie, wręcz można się pokusić o stwierdzenie ,,klasztorny styl życia”. W swojej pracowni nosił długie szaty i sandały niczym mistrzowie artystyczni z dawnych epok. Unikał wszelakich imprez, przyjęć, a także spotkań artystów w kawiarniach. Cenił sobie swoją prywatność. Choć miał dużo wielbicielek, udawało mu się unikać skandali.
Gustaw Klimt w swoim ,,twórczym stroju artystycznym”
Klimt chciał tworzyć w sposób totalnie wolny, nieograniczony przez żadne konwencje i zasady wpajane mu w Akademiach. Uważał że tworzenie powinno być całkowicie swobodne, zależne jedynie od zamysłu i konwencji artysty, a nie od czyjejś woli. Był w pełni zwolennikiem wolności twórczej. Jego dzieła wyrażają złożoność epoki w której tworzył. Stał się inspiracją dla późniejszych artystów, a o jego pracach mówiono w następujący sposób:
„– Traktował on dzieło sztuki jako kategorię czysto estetyczną – mówiła Iwona Danielewicz. – Chodzi tu o stopniowe odchodzenie od historii w obrazie, chociaż u niego ta historii jest. Ta jego sztuka symboliczna zaczyna operować linią, dekoracyjnością i działaniem czysto estetycznym” (źródłocytatu)
Jest uważany za najwybitniejszego przedstawiciela secesji i modernizmu.
Dużą popularnością cieszył się wśród klasy średniej. Malował mieszczanki, a kobiety chętnie mu pozowały. W jego dziełach ich wizerunki tętniły erotyzmem i zmysłowością. Dla Klimta jednak akty nie oznaczały jedynie aktów. Kobiecość symbolizowała u niego cykliczność natury, nieustanny początek narodzin i śmierci.
,,Złote łzy Frei”
Klimt wzorował się na twórczości azjatyckiej. Upodobał sobie spłaszczone formy, ułożenie kolorów i figur w symboliczne wzory. Całość dzieł przypomina nieco mozaiki okraczone złotym pyłem, nadającym smak i dodatkową wykwintność obrazom.
,,Złota Adela”
Dzieło Klimta ,,Złota Adela”(1907r.), na której widzimy Adelę Bloch-Bauer I, jest obrazem sprzedanym Ronaldowi S. Lauderowi za 135 mln dolarów. To najwyższa kwota jaką uzyskano za obraz do 2006 roku. Klimt wykonał swoje dzieło dodając do niego złoto i srebro w płatkach.
,,Pocałunek”
Mimo wszystko jednak najsłynniejszym dziełem Gustava Klimta jest ,,Pocałunek”. Powstał w ,,złotym okresie” twórczości artysty datującym się na lata 1903-10. Był to jeden z jego największych sukcesów i kompletny fenomen – od razu po jego prezentacji na wystawie w 1908 roku, zakupiła go wiedeńska Galeria Belvedere – najważniejsze muzeum w kraju. Obraz zawiera w sobie wszystko na czym autor skupiał się w każdym swoim dziele – odcienie złota, motyw mozaiki, piękno, estetyka, erotyka, bliskość dwójki osób.
Gdy zbliżają się do siebie, wszystko inne przestaje istnieć, dla siebie liczą się w tej chwili tylko oni. Podkreśla to dobór kolorów na obrazie, tło jest ciemniejsze, a wzrok przykuwa bogato rozświetlona złotem i barwami para w centrum. Mężczyzna obejmuje czule kobietę, unosząc jej twarz, na której widać oczekiwanie na słodki upragniony pocałunek. Scena pokazuje niezwykłą więź łączącą dwoje ludzi. Warto też zwrócić uwagę na szaty, a dokładniej wzory zdobiące ubrania pary. Suknia kobiety została ozdobiona okrągłymi motywami, a jego kanciastymi i kwadratowymi, co symbolizuje obie płcie. Ukazuje to jak dwie różne rzeczy mogą tworzyć jedność. Patrząc na obraz można wyczuć emocjonalną aurę otaczającą parę. Znawcy wysnuwają przypuszczenia, że być może modelką była bliska sercu malarza Emilii Floge. Nie do końca wiadomo kogo dokładnie przedstawia, ale pewnym jest że nie była to zwykła modelka tylko ktoś kto miał w życiu artysty szczególne miejsce.
Motywy Klimta wykorzystuje się tworząc także sztukę obecnie. Interpretacja ,,Pocałunku” przełożona na scenę z bohaterami filmu anime ,,Ruchomy Zamek Hauru” studia Ghibli – Hauru i Sophie. Bazując na historii jaka łączyła tę dwójkę w filmie, tematyka obrazu idealnie wpasowała się w ich uczucia i emocje względem siebie.
autor (nazwa tumblra): lothlenan
Sztuka dla sztuki. Dobra sztuka jest ponadczasowa.
———————————————————————————————————————–
źr. inf. wikipedia, tumblr
Leonardo da Vinci – Golden Human
,,Utalentowany milioner, filantrop, wizjoner, playboy, geniusz..” takimi słowami zwykł się przedstawiać Iron Man z kultowej już serii filmów i komiksów Marvela. Podobnie mógłby o sobie mówić pewien renesansowy włoski artysta, lecz bez tej charakterystycznej dozy narcyzmu. Malarz, architekt, filozof, muzyk, pisarz, odkrywca, matematyk, mechanik, anatom, wynalazca, geolog, rzeźbiarz, geniusz. Leonardo da Vinci.
Leonardo, portret
A właściwie Leonardo di ser Piero da Vinci, co dosłownie oznacza ,,Leonardo syn Piera z miasta Vinci”. Urodzony 15 kwietnia 1452 roku we Florencji, zmarł 2 maja 1519 roku.
To jego osoba wprowadziła pojęcie ,,człowiek renesansu” jako kogoś wszechstronnie utalentowanego, ciekawego świata i różnorodnych dziedzin nauki. Dodanie do swojej pracy pasji i nieprzebranej dozy kreatywności jest uwieńczeniem konceptu artysty doskonałego oraz posypką i wisienką na torcie w naszym opisie.
Przez swoje pochodzenie nie otrzymał wykształcenia akademickiego, o czym się wypowiadał tak:
,,Jeśli zaprawdę nie posiadam wiedzy, by cytować autorów, jak robią to inni, to i tak o wiele lepszą i bardziej wartościową rzeczą jest odczytywanie znaczeń za pomocą osobistego doświadczenia, które służy nauką własnym mistrzom. Uczeni przechodzą obok dumni, nadęci i pompatyczni, przyozdobieni w owoce pracy nie swojej, lecz innych, mnie nie pozwalając zebrać owoców nawet mej własne”.
Pokazuje to że był zwolennikiem poznania a posteriori (empirycznego, poprzez doświadczenie), a nie a priori (poprzez poznanie zmysłowe, za pośrednictwem doświadczeń i opisów innych osób). Podstaw rysunku i malarstwa nauczył się u Verocchia. Papier był towarem dość drogim, więc malowano wtedy na drewnianych tabliczkach. Leonardo oprócz malowania temperą jajową, poznał techniki malarstwa olejnego (w późniejszych latach stał się przedstawicielem realistycznego malarstwa olejnego). W pracowni uczył się także rzeźbiarstwa, modelowania z gliny oraz prawdopodobnie muzyki (śpiew oraz gra na lutni), gdyż sam Verocchio kształcił się także w sztuce muzycznej. Każdy rodzaj sztuki otaczał młodego da Vinci ze wszystkich stron już od najmłodszych lat, nic dziwnego, że rozwinęła się u niego taka kreatywność, chęć tworzenia i wrażliwość na piękno.
Powszechnie mówi się, że Leonardo był człowiekiem który wyprzedzał epokę. Nie można zaprzeczyć patrząc na projekty jego wynalazków wśród których można znaleźć czołgi, śmigłowce itp. Był genialnym wizjonerem, jednak mało z jego projektów zostało faktycznie skonstruowanych za jego życia. Studiował jednak podstawy mechaniki oraz interesował się machinami wojennymi i siecią kanałów wodnych. Farby których używał do malowania powstawały z kory drzew i różnych kruszców. Skonstruował więc maszynę, która rozciera materiały na drobny pigment i pomaga w szybszym tworzeniu gotowych barwników. Ciekawostką jest, że podobno w dzieciństwie nad kołyską małego Leonarda, przeleciał jastrząb. Artysta uznał to wydarzenie za znak i zaczął interesować się możliwością wzlotu w przestworza przez człowieka. Zaprojektował helikopter podnoszony przez wirnik, a także spadochron oraz lekką lotnię.
pismo Leonarda
projekty
Znana jest także jego miłość do medycyny, przyrody i zwierząt. Dużo źródeł podaje, że był wegetarianinem oraz kupował ptaki tylko po to by wypuszczać je na wolność. Szkicował je też dla przyjemności i opisał z dokładnymi szczegółami ruch ich skrzydeł podczas lotu. Pasjonował się też anatomią. Przeprowadzał sekcje zwłok, co nie spotkało się z poparciem papieża, więc od tamtej pory pracował jedynie na zwierzętach. Badania uwieczniał w swoich szkicach. Co ciekawe był leworęczny, a swoje notatki sporządzał pismem lustrzanym (zapis, w którym wyrazy pisane są od tyłu od prawej do lewej strony tak, że do odczytania ich konieczne jest lustro). W ten sposób pisząc, nie rozmazywał atramentu. Korzystali z nich późniejsi geniusze i wynalazcy tacy jak Isaak Newton. Istnieje jednak powszechna opinia, że większość notatek Leonarda niestety zaginęło.
notatki z anatomii
,,człowiek idealny”
Jednak to talent malarski przyniósł mu najwięcej sławy. Dwie z jego prac ,,Mona Lisa” (1503 r.) oraz ,,Ostatnia Wieczerza” (1495-1498) są znane wszystkim ludziom na świecie, jeśli nie z nazwy to przynajmniej z wyglądu.
W pracowni Verocchiego poznał zasady perspektywy – linii pomocniczych kreślonych na obrazie ciągnących się od krawędzi dzieła aż do punktu zbieżnego dające wrażenie głębi. Niektórzy korzystali ze spektografu – artysta spoglądał na obiekt przez szklaną szybkę i malował na niej jego kontury. Dużą rolę odgrywały w dziełach Leonarda perspektywa barwna (nadanie głębi dziełu poprzez kolorystykę i barwy – ciepłe przybliżają, zimne oddalają) oraz perspektywa powietrzna (tworzenie iluzji głębi poprzez rozmycie kolorów i nadanie pracy różnych tonów dających odpowiednio uczucie przestrzeni i lekkości lub ścisku i przytłoczenia). Badał wpływ światła i cieni na wzrokowy odbiór przedmiotów, wyróżnił jego rodzaje (światło pochodne, odbite) i odmiany (światło wpadające przez okno oraz to rozproszone w plenerze). Zapoczątkował technikę sfumato – pokazanie w dziele powietrza między przedmiotami, światło i cień przechodzą w siebie bez żadnych wyraźnych granic (przykład dzieła: Święta Anna Samotrzecia).
,,Święta Anna Samotrzecia”
W swoich dziełach starał się ukazywać emocje postaci. Mówił, że oprócz wyglądu zewnętrznego trzeba przedstawić także wnętrze, tak by namalowany przedmiot miał duszę, coś co budzi go do życia, sprawiając, że nie jest jedynie zmieszanym kleksem na płótnie. W ,,Ostatniej Wieczerzy” każdy z apostołów wykonuje gest rękami, a wiadomo, że gestykulacją podkreślamy własne okazywane emocje. Ciekawostką jest, że zdaniem niektórych po prawicy Jezusa na obrazie nie siedzi apostoł, a Maria Magdalena.
,,Ostatnia Wieczerza”
Istnieją też różne spekulacje na temat kto faktycznie zapozował do obrazu ,,Mona Lisa”. Niektórzy mówią, że Leonardo namalował tam samego siebie. Inni, że jego modelką była pewna kobieta w ciąży. Leonardo z zapałem badał jak poszczególne mięśnie twarzy reagują na dane emocje, w jaki sposób wyginają się, gdzie tworzą charakterystyczne zmarszczki, zakrzywienia i zagłębienia w twarzy. Oczy wszystkich kierują się na tajemniczy uśmiech Mony Lisy, jakby postać przedstawiona na obrazie skrywała słodki sekret, o którym nie może się doczekać by ogłosić go światu, ale jest cierpliwa i czeka na odpowiedni moment, dając jedynie wstęp w postaci zagadkowego uśmiechu. Tajemnica leży jednak nie w ułożeniu ust, lecz w spojrzeniu. Zakrywając oczy osobie na tym obrazie, mamy wrażenie, że uśmiech jest pełniejszy, usta bardziej się rozciągają, a kąciki mocniej są uniesione ku górze. Odkrywając spojrzenie postaci i patrząc na jej całą twarz, otrzymujemy opisany wcześniej zagadkowy dużo lżejszy i delikatniejszy uśmiech oraz badawcze, śledzące nas z obrazu oczy.
,,Mona Lisa”
Mówiąc o kreatywności Leonarda nie zawsze jednak miało to pozytywny wydźwięk dla otoczenia. Jego niezwykłe pomysły czasem bardziej przerażały niż fascynowały ludzi. Trzymał w pudełku szarańczę, a także jaszczurkę której doczepił brodę, rogi i skrzydła, by przerażać znajomych. Innym przejawem nadzwyczajnej kreatywności był pomysł by.. ukraść rzekę. Leonardo wraz z Machiavellim obmyślili plan jak zmienić bieg rzeki Arno tak by zapobiec zablokowaniu jej przez mieszańców Pizy. Oba miasta żyły wówczas ze sobą w nieprzyjaznych stosunkach. Piza była położona bliżej ujścia rzeki, niż Florencja, więc obaj myśliciele chcieli zapobiec kłopotom i nie dopuścić by Piza odcięła im dostęp do morza. Zbudowali sieć kanałów, lecz te okazały się być zbyt słabe na tak dużą ilość silnego prądu wody, więc ten iście genialny plan niestety się nie powiódł.
Tak barwna postać jak on przykuwa uwagę wszystkich, więc musiała pojawić się także w popkulturze. Twórcy gier Assassin’s Creed w drugiej części serii wykorzystali jego postać jako młodego twórcę-wynalazcę, pomagającemu głównej postaci w grze. Leonardo pojawił się także w parodii serii krótkich filmów na kanale youtube G.F.Darwin w odcinku pt. ,,Wielkie Konflikty: Leonardo vs Mona Lisa” (film G.F. Darwin ,,Wielkie Konflikty).
Życie bez sztuki jest jałowe i puste. Da Vinci uważał, że za jej pomocą można podporządkować sobie świat. Każdy artysta może być jak Bóg dla swojego własnego, stworzonego wszechświata – on sam decyduje co ma prawo istnieć, a co nie, cała władza jest w jego rękach. Za pomocą techniki możemy okiełznać przyrodę, za pomocą sztuki poznajemy świat. Otwiera nam oczy na to co było nam dotychczas niedostępne, rozszerza nasz światopogląd i umysł. Leonardo radził byśmy wszystko rozpatrywali z różnych perspektyw, by poznać badany przedmiot, zagadnienie, problem jak najdokładniej. Dzielił też ludzi na prawdziwych (artystów, mających w sobie chęć tworzenia samym sobie, dla własnej przyjemności, nie z przymusu, szczerze uwielbiających świat) oraz pozornych (tych, którzy zajmują się jedynie dążeniem do władzy, chęcią wzbogacenia się oraz korzystaniem z odkryć ludzi ,,prawdziwych”).
Jak widać Leonardo da Vinci nie bez powodów nazywany jest człowiekiem wielu talentów. Nad jego pasją i zaletami można by się rozpisywać stronami. Był bez wątpienia ciekawą osobistością. A co gdyby żył w czasach współczesnych? Czy również poprzez swe czujne oko, obserwację i napływy kreatywności wyprzedziłby większość ludzi o całą epokę? Mamy dziś inne możliwości – to co Leonardowi zajmowało lata, teraz stworzyłby w kilka dni. Jak wyglądałby nasz świat gdybyśmy obecnie posiadali takiego geniusza?
źr. inf. wikipedia, tumblr